Wel röntgenfoto, geen corset

Ik was een paar weken geleden bang, dat het wel lange dagen zullen gaan worden in het ziekenhuis, maar de dagen vliegen voorbij. Ik heb ook de afgelopen tijd nog nooit met zoveel personen(verpleegsters, artsen, voedingsdeskundigen, fysio, pedagogische medewerkers, enz.) kennis gemaakt als de afgelopen week. Daarnaast kan ik gelukkig inloggen op mijn werk, dus kan ik ook nog wat werk verzetten als onze kanjer ligt te snurken. Vandaag weer een drukke dag, waarbij ik bijna weer even moest huilen. Waarom, ik zal het vertellen.
Gisteravond is Harry weer lekker naar huis gegaan en bleef ik dus slapen. Vanochtend was ik om half 6 al wakker en lag maar de woelen. Zal ik vast eruit gaan; toch wel heel erg vroeg. Zo anderhalf uur liggen woelen, piekeren, nadenken enz. Om 07.00 uur ging mijn wekker, nog even 5 minuutjes blijven liggen en verdikkeme, val ik in slaap. Ik schrok ineens om half 9 wakker, pfff, ook niet lekker wakker worden. Nou ja, dan maar het douchen overslaan en hup in de kleren. Nathalie lag nog te slapen, ze is wel onrustig geweest in haar slaap, ik hoorde regelmatig haar armen heen en weer gaan, maar ze sliep wel.
Haar om 09.00 uur een beetje wakker gemaakt en snel verzorgd, want om half 10 werden we al op de röntgen verwacht. Ook hebben ze op dat moment de morfine eraf gehaald, omdat het eigenlijk best wel goed gaat. We moesten naar de andere kant van het ziekenhuis en Naat had heel wat bekijks met haar mooie PIP dekbed. De foto's maken ging goed, maar ze vond het niet prettig, zo'n grote plaat onder haar zere rug. Toen moest er ook nog 1 op haar zij gemaakt worden, dat was echt niet leuk.

In de ochtend nog 2 keer haar bed omhoog gezet en ze kon dat toch een half uur goed volhouden, dat gaf hoop voor de middag, als we het corset gaan aanmeten. We kregen 's ochtends al te horen, dat we om 15.30 uur op de gipskamer werden verwacht. 's Ochtends ook nog bezoek van de fysio gehad en ze was zeer tevreden. Tussen de middag een lekker boterhammetje zonder korst met kaas gegeten, dat ging er wel in. Drinken gaat nog steeds matig, daarom blijft ze voorlopig wel aan het infuus met vocht. Om 14.00 uur heeft ze 2 zetpillen gekregen, zodat die om half 4 goed hun werk zouden kunnen doen. Om iets over 15.00 uur vond ik dat ze het een beetje warm had (wij zijn haar gedachten) en sloeg ik haar dekbed iets terug. Oh mijn God, een giga rode vlek onder haar rug. We schrokken ons helemaal kapot. Er was al tegen ons gezegd: als de wond gaat lekken en het blijft onder de kaasplak is dat niet erg en kan hij een week blijven zitten, maar komt het vocht/bloed eronder vandaan, dan moet de kaasplak eraf. En ja, dat moest nu dan toch gebeuren. 3 verpleegsters kwamen om te helpen. Harry en ik hielden onze Naat goed vast, terwijl ze op haar zij lag en 1 verpleegster begon heel langzaam de kaasplak eraf te trekken. Eerst durfde ik niet te kijken, was veel te bang, dat ze het tere huidje van Naat mee zou trekken, maar Harry zei, dat het heel mooi eruit zag. En inderdaad, dat zag het wel, maar onderin haar rug, was er behoorlijk veel bloed. Pfff. De verpleegsters hebben het goed schoongemaakt en nieuw verband op gedaan. Nu afwachten, of het niet gaat ontsteken; vooral zorgen dat er geen diarree in de wonden komen. Later kwam de chirurg nog even langs en hij stelde ons gerust: het is beter, dat het bloed gewoon (nou ja, gewoon) naar buiten komt, dan dat het inwendig gaat ophopen, dan krijg je echt een ontsteking. Al met al, was het voor ons echt schrikken (en moest ik dus bijna een traantje laten, ben ook zo emo de laatste tijd) en Nathalie was helemaal kapot daarna. We gaan haar ook niet meer omhoog zetten en ja, dat corset hebben we voor vandaag even gecancelled. Morgen opnieuw proberen en anders nog maar een dag later. We moeten niet alles te snel willen voor onze kanjer.