Opluchting

Ik zit nu naast onze lieverd met een glimlach op mijn gezicht. Ik ben zo blij.

Gisteravond viel Nathalie om 21.00 uur in slaap en werd vanochtend om 7.00 uur pas weer wakker. Kon ik dus eindelijk ook een goede nacht maken, lukte me dat niet. Lag alleen maar te woelen en te draaien (moest ik wel zachtjes doen, want dat bed kraakt, niet normaal). Ik zag dus heel erg op tegen vandaag.

Het was alsof Naat het voelde, dat het vandaag een spannende dag zou worden. Ze is de hele tijd behoorlijk onrustig geweest. Lag maar te wringen in bed, net alsof ze uit het corset wilde. Om 8.00 uur werd er bloed geprikt en om 09.00 uur kwam de assistent orthopedie langs. Hij zei dat we de ontstekingswaarden van het bloed moesten afwachten en dat de chirurg vanmiddag mee zou kijken naar de wond. Bij de verschoning was het doekje weer vies van wondvocht en bloed. Helaas was er pas vanmiddag ruimte op de gipskamer, dus we moesten even geduld hebben. Ach ja, dat hebben we het hele weekend al gehad.
Halverwege de dag kwam de verpleegster al zeggen, dat er geen verhoogde ontstekingswaarden in het bloed zaten. Pfff, dat was een opluchting. Om half 2 kwam de chirurg het nog een keer zelf vertellen en zei dat we waarschijnlijk om kwart over 2 wel opgeroepen zouden worden naar de gipskamer. De chirurg was net weg toen mijn lieve vriendin Gea (ook een Rettmama) met een zalig taartje langs kwam. Haar dochter Margo is eind 2008 in dit ziekenhuis geopereerd, dus we hadden genoeg om over te kletsen. Ondertussen was Nathalie heel onrustig, af en toe een huil, ze voelde zich niet prettig. Het was al bijna half 4 toen we naar de gipskamer konden. Daar werd het vieze bevuilde stuk gips aan de achterkant eraf gezaagd, zodat de wond zichtbaar kon worden. Het zagen vond Nathalie natuurlijk helemaal niet leuk; het gebeurde achter haar rug, dus ze moest wel even huilen. De wond zag er heel rustig uit, iets rood, maar de 2 chirurgen waren zichtbaar opgelucht. Nou ja, anders moeders wel. Moest ik bijna weer huilen, maar nu van blijdschap. Het gips werd met een soort vilt afgeplakt en er werd een groot verband op de wond gelegd. Als de wond echt goed droog is (hopelijk woensdag), dan krijgt ze een nieuw corset. Opgelucht gingen we weer terug naar de kinderafdeling. Terwijl ik stond te bellen met Harry om het goede nieuws te vertellen, kwamen oom Dick en oom Paul aangelopen. Dat was een heerlijke afleiding.

Al met al dus weer een heftig dagje met een hele goede afloop. Morgen gaan we weer goed oefenen met de fysio; ik heb met Naat afgesproken, dat we nu de goede kant opgaan!!