Alweer 2 weken thuis

Ondertussen is het alweer 2 weken geleden, dat we thuiskwamen vanuit het ziekenhuis en volgende week moeten weer naar Eindhoven en Veldhoven voor een aantal controles. Tsjonge, wat gaat de tijd toch snel. Nathalie zit nu drie keer per dag in de rolstoel. Soms houdt ze het goed vol, soms is ze na 3 kwartier al erg moe. Ook zit ze twee keer per dag op de bedrand, zodat ze wat actiever moet gaan zitten. De wond is helemaal dicht; er zitten al behoorlijk veel korstjes op. Ik durf eigenlijk nog niets erop te smeren; de meningen zijn verdeeld of het litteken er dan wel mooier eruit komt te zien. Ik hoorde vandaag van een collega, dat je het beste een soort olie erop kan smeren. We gaan het proberen. Als iemand nog meer tips heeft, dan hoor ik dat graag.

Nathalie zit nog steeds aan de antibiotica en ik zal echt blij zijn, als dat voorbij is. Het is zulk vies spul; we moeten de antibiotica op een lege maag geven, anders gaat het niet goed. Ze krijgt geen pijnstillers (paracetemol/diclofenac) meer; we hebben ook niet het idee, dat ze pijn heeft. Nathalie kan af en toe al weer een beetje jumpen in bed en ik hou mijn hart dan vast. Ik ben blij dat ze een corset om heeft, maar ja, vanaf volgende week hoeft ze die eigenlijk niet meer om. Ik ga er maar vanuit, dat ze zelf haar pijngrens opzoekt.

Begin volgende week komt ook onze nieuwe tillift. Deze kan helemaal vanaf de grond tillen, zodat Nathalie weer op haar knietjes op de grond kan zitten. De eerste keer, dat we dat gaan doen, zal onze fysiotherapeut erbij zijn. Gewoon voor de zekerheid. Ik ben wel heel benieuwd hoe ze dat gaat vinden en ook dat zullen we moeten gaan opbouwen.

Volgende week woensdag dus voor controle naar het ziekenhuis. Eerst naar Eindhoven voor een botscan en dan naar Veldhoven voor een rontgenfoto en een gesprek met de chirurg. In Veldhoven zal een bed voor haar klaar staan, want anders zit ze wel heel erg lang in de rolstoel.

Het slapen gaat erg goed (zou ze misschien toch elke keer wakker zijn geworden vanwege de epilepsie?).  In het algemeen is ze heel vrolijk en kan heerlijk lachen. Ook kent ze natuurlijk haar verdrietige momentjes, zouden wij ook hebben als we de hele tijd op bed moeten liggen. We kunnen haar verwennen met lekkere dingen, maar moeten dus uitkijken vanwege de antibiotica, anders komt het er zo weer eruit. Het is ook zo fijn om een bed in de woonkamer te hebben; zo is ze de hele tijd bij ons en kan ik ook vanuit huis werken achter m'n laptoppie. Drie keer per dag krijgen we hulp: van vriendinnen, buurvrouwen en PGB-sters. Dat is zo fijn, want alleen kunnen we het niet. Lieve lieve allemaal, heel erg bedankt voor jullie hulp en voor alle hulp die we nog nodig hebben.