We
maken wat mee in ons leven, en als je kinderen hebt, maak je nog meer mee, maar
als je een kind met een beperking hebt, nou ja, dan kan ik wel een boek
schrijven.
Wij
zijn afhankelijk van heel veel mensen. We hebben natuurlijk heel veel
aanpassingen voor Nathalie, omdat wij zo goed mogelijk voor haar willen zorgen
en zo makkelijk mogelijk. Gelukkig wonen we in Nederland en krijgen we veel
vergoed. Aanpassingen zoals een rolstoel, een speciaal bed, een aangepast huis,
een verhoogd bad, enz enz. Voor deze aanpassingen zijn we afhankelijk van onze
verzekering (daar zijn we heel tevreden over) en van de gemeente. De gemeente
wordt weer geadviseerd door een bedrijf die deze zorgmiddelen levert. En ja,
daar heb ik in het verleden weleens overgeschreven, maar nu even niet.
Nathalie
wordt opgehaald en thuisgebracht door een taxi, ja klopt, van dat liedje “”busje
komt zo””. We hebben al heel veel taxichauffeurs ‘’versleten’’, de ene is drie
keer niets en een andere zouden we beslist niet meer kwijt willen. Ik wil het
in deze blog niet hebben over de taxichauffeur, maar over het management van
deze vervoerder.
Ik
werk drie dagen per week en twee van deze drie dagen wordt ze opgevangen door
onze PGBster. Normaal is ze rond kwart over vier thuis. Om kwart voor vijf, ik
zat toevallig al op de fiets naar huis (ik dacht, lekker op tijd naar huis, dan
kunnen we haar voor het eten nog even lekker in bad doen) werd ik gebeld door
onze PGBster dat Nathalie nog niet thuis was. En ja, dan schiet ik in de
stress. Onder het fietsen gebeld met de chauffeur: hij had zich ziek gemeld,
dus ze zou door iemand anders thuisgebracht worden. Iets later was ik thuis en
heb toen direct (16.50 uur) gebeld met het vervoersloket. De medewerkster (ik
moest blijven hangen) heeft de chauffeur gebeld en binnen 5 minuten zou ze
thuis zijn. Om 17.05 uur weer gebeld, weer heeft een andere medewerkster contact
gezocht met de chauffeur en het zou nog een paar ogenblikken duren. Ja, jullie
raden het al, om 17.20 uur maar weer eens contact gezocht. Ze vond het erg
vervelend, zocht weer contact met de chauffeur en het zou nog 1 tot 2 minuten
duren en ja, ze zou voor ons duimen; wat een rare reactie van die medewerkster.
Eindelijk om half 6 was onze Naat thuis. Jullie zullen begrijpen, dat ik
zweetdruppels op mijn rug had. En ik was zo boos, zo ontzettend boos.
Waarom
zijn we niet overdag ingelicht, dan hadden we kunnen besluiten om haar zelf op
te halen. Ik heb tot half 6 in angst gezeten omdat niemand wist waar mijn
meissie was.
En
dan steeds die reacties van het vervoersloket, met een kluitje in het riet
gestuurd worden. Oh ja, ik was niet boos, ik was woest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten