Boos of woest??

We maken wat mee in ons leven, en als je kinderen hebt, maak je nog meer mee, maar als je een kind met een beperking hebt, nou ja, dan kan ik wel een boek schrijven.

Wij zijn afhankelijk van heel veel mensen. We hebben natuurlijk heel veel aanpassingen voor Nathalie, omdat wij zo goed mogelijk voor haar willen zorgen en zo makkelijk mogelijk. Gelukkig wonen we in Nederland en krijgen we veel vergoed. Aanpassingen zoals een rolstoel, een speciaal bed, een aangepast huis, een verhoogd bad, enz enz. Voor deze aanpassingen zijn we afhankelijk van onze verzekering (daar zijn we heel tevreden over) en van de gemeente. De gemeente wordt weer geadviseerd door een bedrijf die deze zorgmiddelen levert. En ja, daar heb ik in het verleden weleens overgeschreven, maar nu even niet.

Nathalie wordt opgehaald en thuisgebracht door een taxi, ja klopt, van dat liedje “”busje komt zo””. We hebben al heel veel taxichauffeurs ‘’versleten’’, de ene is drie keer niets en een andere zouden we beslist niet meer kwijt willen. Ik wil het in deze blog niet hebben over de taxichauffeur, maar over het management van deze vervoerder.

Ik werk drie dagen per week en twee van deze drie dagen wordt ze opgevangen door onze PGBster. Normaal is ze rond kwart over vier thuis. Om kwart voor vijf, ik zat toevallig al op de fiets naar huis (ik dacht, lekker op tijd naar huis, dan kunnen we haar voor het eten nog even lekker in bad doen) werd ik gebeld door onze PGBster dat Nathalie nog niet thuis was. En ja, dan schiet ik in de stress. Onder het fietsen gebeld met de chauffeur: hij had zich ziek gemeld, dus ze zou door iemand anders thuisgebracht worden. Iets later was ik thuis en heb toen direct (16.50 uur) gebeld met het vervoersloket. De medewerkster (ik moest blijven hangen) heeft de chauffeur gebeld en binnen 5 minuten zou ze thuis zijn. Om 17.05 uur weer gebeld, weer heeft een andere medewerkster contact gezocht met de chauffeur en het zou nog een paar ogenblikken duren. Ja, jullie raden het al, om 17.20 uur maar weer eens contact gezocht. Ze vond het erg vervelend, zocht weer contact met de chauffeur en het zou nog 1 tot 2 minuten duren en ja, ze zou voor ons duimen; wat een rare reactie van die medewerkster. Eindelijk om half 6 was onze Naat thuis. Jullie zullen begrijpen, dat ik zweetdruppels op mijn rug had. En ik was zo boos, zo ontzettend boos.

Waarom zijn we niet overdag ingelicht, dan hadden we kunnen besluiten om haar zelf op te halen. Ik heb tot half 6 in angst gezeten omdat niemand wist waar mijn meissie was.

En dan steeds die reacties van het vervoersloket, met een kluitje in het riet gestuurd worden. Oh ja, ik was niet boos, ik was woest.

En ja, de officiële klacht is verstuurd.