Onwerkelijk

Lieve mama, lieve oma,

Vandaag is het precies een maand geleden dat je naar de hemel bent gegaan. Tenminste, en dat zei ik ook in mijn ‘speech’, ik ga ervan uit dat je nu daar bent. Je verdient het. Ook zei ik dat het zo onwerkelijk is, nooit meer naar je toe, nooit meer een spelletje Triominos en nooit meer naar Barneveld. 88 jaar ben je geworden, een mooie leeftijd, maar ik had graag nog heel lang een spelletje met je gedaan.

Ik voel  jouw hand nog in mijn hand

En hoor nog steeds jouw klank

Jouw foto’s heb ik goed bewaard

En worden dagelijks meer waard

Jouw stem, jouw warmte en jouw lach,

Ik mis je, iedere dag.

Maar je leerde mij ook te bouwen

En op mezelf te vertrouwen.

Met mijn stem, mijn warmte en mijn lach,

Geef ik door wat ik in jou zag.

Dikke knuffel van mij

Ik heb lang getwijfeld of we Nathalie wel of niet zouden meenemen naar de rouwdienst. Ons verdriet zal ze voelen. Hoe zal ze reageren op zoveel mensen, hoe zal ze reageren als ik daar zal staan en tot oma zal spreken, die ze niet meer kan zien, alleen een kist met een hele mooie foto van oma. Toch besloten om haar mee te nemen, ze hoort gewoon bij de familie. Mijn broer zei tegen mij, fijn dat ze er is, ze hoort er gewoon bij.  De hele familie compleet, op 1 nichtje na die in Australië woont, maar zij kon meeluisteren met de kerkradio. Erg fijn dat dat kon, zo was ook zij erbij.

We zijn op tijd naar het rouwcentrum gereden, zodat ik alles kon uitleggen. Eerst met de rolstoel naar de kist, uitgelegd, ze keek mij aan en daarna naar de kist. Ik merkte dat ze het raar vond. Zo hebben we daar een hele tijd gestaan. Het was mooi en fijn, ook erg emotioneel voor mij.

En wat deed Nathalie het verder goed, ze was zo lief, is de hele rouwdienst erbij geweest. Erg dierbaar.

En vandaag is het alweer een maand geleden. Tijd vliegt, maar het blijft onwerkelijk.