Verdraagzaamheid

A happy life is a just a string of happy moments.

But most people don’t allow the happy moment,

because they’re so busy trying to get a happy life.

Harry kwam vanochtend thuis van een uurtje hardlopen. Ik was aan het strijken en het eerste wat hij zei was, heb je het berichtje van Petra gelezen? Euh nee, wat is er dan?

Nou, lees maar:

Gezellig avondje uit met z'n vieren, naar de musical van Grease. Een zeer energieke, enthousiaste voorstelling. En Jade had, net als een ander stofwisselingsmeisje, de grootste lol. Tot onze verbazing kwam in de pauze een man, die drie stoelen verderop zat, naar ons toe met het verzoek 'dit soort mensen' voortaan thuis te laten. Hij waardeerde ons werk maar hij had last van hun geluiden. Hij had tenslotte veel geld betaald voor het kaartje. Hij leek nog even te schrikken toen we vertelden dat wij de moeders waren en we ook met het gezin een avondje uit wilden, maar hij bleef bij zijn mening. Na de pauze waren er een stuk of tien plekken bij ons in de buurt leeg. Zij hadden van de manager een andere plek gekregen.
Na ons turbulente jaar, was ik nog niet toe aan een wens voor 2016. Nu wel: verdraagzaamheid....

Eerst was ik woedend, toen ik dit las; gelukkig was ik aan het strijken, en kon mijn boosheid daarin kwijt, maar daarna, en nu nog steeds, erg verdrietig. Dit is toch niet te geloven, niet te bevatten. Vooral zijn opmerking “dit soort mensen”. Wat is dat voor een man, wat is dat voor een soort mens? Natuurlijk maken wij dit met Nathalie ook mee, dat we nagestaard worden. Als we bijvoorbeeld met Nathalie gaan fietsen. We hebben al een keer meegemaakt dat mensen de sloot infietsten, want iemand in een rolstoelfiets is toch wel een heel raar gezicht.

Na 19 jaar hebben we onderhand wel een schild om ons heen gebouwd, maar toch doet het pijn en soms heel veel pijn.