Dappere Mandy

Sinds gisterochtend zitten de tranen hoog bij mij. Ben ik aan het strijken, dan lopen de tranen over mijn wangen, Ben ik aan het koken, dan word ik erg verdrietig. Wat kan het leven soms shit zijn. Op facebook hebben we een eigen groep met mama’s en papa’s van o.a. Rettmeiden. We delen veel met elkaar en dat is fijn. We zitten toch allemaal ‘’in hetzelfde schuitje’’. We wisten, dat een Rettmeisje van 21 jaar al drie weken in het ziekenhuis verbleef en helaas al voor de derde keer aan de beademing lag. Gisterochtend kregen we dus het verschrikkelijke bericht, dat ze het niet gered heeft. Wat een verdriet, hier zijn gewoon geen woorden voor.

Ik kijk naar de vogels,
   ik kan ze niet volgen.
Ik kijk naar de zee,
   en staar in de golven.
Ik kijk naar de blaadjes
   ze gaan in de wind.
Ik kijk naar de zon,
   die mij zo verblindt.
Ik kijk naar de regen,
   die valt in de plas.
Ik kijk naar de bloem,
   die er gister nog was.

De regen gaf water,
   de zon gaf haar kracht.
De blaadjes beschermden,
   bij dag en bij nacht.
Maar de vogels
   namen haar met zich mee.
En de bloem is nu ergens,
   ergens op zee.

Haar mama Carla schreef: de hemel heeft er een Rettengeltje erbij.

Lieve Mandy, rust zacht lief meisje. Carla en Jo; heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Mandy van Barry Manilow