Vandaag is
het precies een jaar geleden, dat onze Naat geopereerd werd aan haar scoliose. Als
ik weer terug denk aan die drie weken, dan schiet ik vol. Wat een zware tijd. De
eerste avond toen we aankwamen in het ziekenhuis en te horen kregen van de
verpleegster, dat, als ze zo blijft jumpen, het onverstandig is, om te
opereren. Na de operatie moet ze drie maanden zo stil mogelijk blijven liggen. In
die avond/nacht ben ik echt 10 jaar ouder geworden. De orthopeed liet de
beslissing aan ons over. Zelfs in de operatiekamer, de volgende ochtend,
terwijl onze Naat al helemaal klaar lag, konden we nog terug. Maar we wisten
ook, dat het toch een keer moest gebeuren. En dan moet je jouw kostbaarste
bezit achter laten op de operatietafel. Terug op de kinderafdeling heb ik toch
staan spugen. We waren er helemaal misselijk van. Wat hebben we zitten janken. Wat
een moeilijke beslissing.
Ook na de
operatie hebben we heel veel grijze haren erbij gekregen: morfinepomp, te lage
bloeddruk, korset, lekkende wond, gipskamer, verkeerde dosering antibiotica,
spugen, lage hartslag, kaasplak, controlefoto’s, katheter, infuus,
pijnstillers, tillift, Ronald McDonaldhuis, krakend bed, zakken met was, ambulance.
Heel vaak
wordt ons gevraagd, of, als we weer ervoor stonden, dezelfde beslissing zouden
nemen. Dat weten we niet, het was een hele zware tijd, ook de maanden daarna
nog. De verzorging was/is zwaar, ze kruipt niet meer. Natuurlijk hopen we dat
het kruipen terug komt. We kunnen Nathalie bijna alleen nog maar tillen met de
tillift, dat is verder niet erg, maar kost heel veel tijd.
Ook hebben
we hele dierbare dingen meegemaakt: mooie tekeningen en PIP-kussens van de klas
van Martijn, bezoekjes van hele dierbare vrienden en familie, heel veel
kaarten, lieve mailtjes, telefoontjes, ballonnen, echte vriendschappen,
appeltaart van lieve collega, lekkere ijsjes en milkshakes, glimlach, wandelen
in de zon, lekker thuis!
Vanaf april
tot en met de zomervakantie hebben we een hele zware tijd gehad. Ze sliep heel
slecht, echt elke nacht niet. Dan zaten we uren naast haar bed. Heel veel
ademhalingsaanvallen. We hebben het één en ander uitgeprobeerd met medicatie,
maar het werd alleen maar erger. Tijdens onderzoek in Maastricht bleek, dat ze
geen last heeft van lage of hoge CO2, maar dat bloeddrukschommelingen en een
hartslag, die binnen een minuut heen en weer schieten, haar behoorlijk parten
speelt. Na de zomervakantie weer begonnen met de oude medicatie en we kunnen
zeggen, dat ze eindelijk weer slaapt. Nou ja slaapt, voor ons wel. Op dit
moment is het één nacht wakker en één nacht slapen. En ze is weer vrolijk,
lekker lachen en je goed aankijken. De orthopeed had destijds wel gezegd, dat
het ongeveer een jaar zou duren, voordat we onze oude Nathalie weer terug
zouden krijgen. Het jaar is nu voorbij, zouden we inderdaad het ergste achter
de rug hebben?
