Van 30 maart tot en met 1 april jl. stond nu de opname
gepland in azM in Maastricht. Woensdagochtend gebeld en gelukkig konden
we terecht in Maastricht. De
avond daarvoor (dinsdagavond dus) was ik nog even heerlijk gaan hardlopen met
mijn clubje. Nou ja, heerlijk, helaas had ik in het bos een gat onder het blad
niet gezien en ging ik giga door mijn enkel (ik hoorde krak). Niet aan toegeven, gewoon doorlopen, want er
kwamen zware dagen aan.
Woensdagochtend de laatste spullen in de koffer gepakt, oeps
mijn enkel is wel behoorlijk dik en blauw. Om 11.30 uur Nathalie van dagcentrum
opgehaald om daarna gelijk door te rijden naar Maastricht. Met een klein beetje file kwamen we om 14.30
uur in Maastricht aan. We kregen een kamer, waar nog een klein kindje lag. Nog
even de verpleging gewaarschuwd dat Nathalie ’s nachts altijd wakker is, maar
dat was geen probleem, want kindje sliep overal doorheen. Nou ja, ik heb ze
gewaarschuwd en gewaarschuwd mens telt voor twee…
Eerst even mijn schoen uitgedaan, want die zat nu wel
behoorlijk strak om mijn voet. De verpleegster zag mijn blauwe dikke voet en
drong erop aan om even een foto te laten maken. Nee joh, niets aan de hand. Nathalie
is belangrijker, de eerste controles werden gedaan en je kon zien dat ze moe
was van de lange autorit. Ze liet alles over haar heen komen.
Na het avondeten hebben we Nathalie nog even heerlijk
gebadderd op de kinderafdeling, dat vond ze wel lekker. Bij terugkomst lekker
op bed gelegd, want het een en ander moest aangesloten worden. Ze onderging
alles heel goed.
Om 21.00 uur ging Harry naar Ronald McDonald huis om daar te
gaan slapen en ik had een opklapbed achter het bed van Nathalie staan. Om 22.00
uur viel ze in slaap. Om 4.00 uur werd ze wakker en kreeg gelijk een ademhalingsaanval. Er
was afgesproken, dat tijdens een aanval gelijk bloed geprikt moest worden. Nou,
dat werd een bloederig zooitje, zelfs ik zat onder het bloed, want Nathalie
ligt altijd behoorlijk te stuiteren tijdens een aanval. Om 08.30 uur kreeg ze
er weer een en ook toen weer bloed geprikt. En gelukkig kwam net bij deze
aanval de kinderarts langs, en ja, hij was behoorlijk onder de indruk.
Om 11.00 uur zouden de meiden van de registratie komen om
alles aan te sluiten, dus nog even lekker in de stoel gezet. Gelukkig mocht ze in
de stoel blijven zitten toen alle toeters en bellen werden aangesloten.
Nadat de camera gereed stond, moest ze toch echt op bed. Dat
vond ze prima, ze trok zichzelf terug in een coconnetje en liet alles over haar
heen komen.
Donderdagavond weer twee aanvallen gehad en natuurlijk ’s
nachts ook. Niet fijn voor haar, maar het is wel waar we voor kwamen. En steeds
weer bloed prikken om de bloedgaswaarden te kunnen beoordelen.
Oh ja, vergeet ik te vertellen. Toch maar donderdagochtend,
onder druk van het verplegend personeel, een foto van mijn enkel laten maken. Een
heel gedoe daar in Maastricht, ga ik jullie maar niet mee lastig vallen.
Uitslag: botje gebroken. Oeps. Ik had een hoge pijngrens, zeiden ze. Omdat het een
mooie breuk is, hoeft het niet in het gips. Geluk bij een ongeluk.
Vrijdagochtend na het ontbijt kwamen de meiden van de
registratie langs om Nathalie weer te ‘’ontkoppelen’’. Daarna gelijk lekker gebadderd op de
kinderafdeling, vooral om de vieze lijm van de EEG uit haar haren te wassen.
Om 13.00 uur kwamen de specialisten om een eerste gesprek te
voeren. Ze zuchten eens diep en zeiden dat Nathalie een zeer complexe jonge
dame is, haha, vertel mij wat. Daarna zei een specialist dat hij benieuwd was
hoe het kwam, dat ik altijd op tijd naast haar stond, als ze een ademhalingsaanval
kreeg. Ik ben haar moeder hoor, ik ken haar door en door en elk geluidje, elke
beweging ken ik van haar.
Na dit gesprek moesten we nog even naar de röntgenafdeling
om een foto te laten maken van haar botdichtheid en spiermassa. Nathalie heeft
hele poreuze botten, dus ze waren benieuwd of botdichtheid sinds de laatste jaren veranderd. Zij heeft een ijzeren stang in haar rug, dus het moest vanaf
haar heupen. Nathalie moest heel stil liggen, mwah, dat is altijd een hele
strijd, maar gelukkig ging het redelijk.
En daarna naar huis, wij blij en zij blij:
En nu wachten op de uitslag, kan wel drie maanden duren. Er
moet ook overlegd worden met een arts in Engeland. We hebben geduld.
En hoe het nu gaat in huize Van de Kraats. Harry is na de
opname (4 april) tot bijna eind april op
oefening geweest in Duitsland. Twee weken thuis geweest en nu zit hij vanaf 9
mei t/m 24 mei in Roemenië voor zijn werk. Martijn is net terug van een
werkweek in Cambridge en Londen. Ze lijken wel wereldreizigers.
Jasper is vorige week begonnen met zijn examens, heel
spannend. Hopelijk kunnen we op 16 juni de vlag uithangen met zijn schooltas
eraan.
En Nathalie, die blijft slecht slapen, soms om 4.00 uur
wakker, meestal om half twee wakker en heel soms slaapt ze een nachtje door. Ach
ja, we doen het al 20 jaar zo.
